Czas letni (DST) jest stosowany w celu oszczędzania energii i lepszego wykorzystania światła dziennego.
W Cesarstwie Niemieckim i Austrii zegary przesunięto o godzinę do przodu 30 kwietnia 1916 roku, dwa lata po wybuchu I wojny światowej. Decyzja ta miała na celu ograniczenie zużycia sztucznego oświetlenia, aby oszczędzać paliwo na potrzeby wojenne.
Wkrótce potem podobne kroki podjęły Wielka Brytania, Francja i wiele innych państw. Większość z nich wróciła jednak do standardowego czasu po zakończeniu wojny, a dopiero po II wojnie światowej czas letni (DST) został ponownie wprowadzony w większości krajów europejskich.
Choć współczesny czas letni funkcjonuje od około 100 lat, podobne praktyki były stosowane już w starożytności. Przykładem mogą być rzymskie zegary wodne, które wykorzystywały różne podziały czasu w zależności od miesiąca, aby dostosować codzienne harmonogramy do zmieniającego się w ciągu roku czasu słonecznego.
Obecnie czas letni jest stosowany w ponad 70 krajach na całym świecie, obejmując każdego roku ponad miliard ludzi. Terminy jego rozpoczęcia i zakończenia różnią się w zależności od kraju.
W 1895 roku Hudson nowozelandzki naukowiec przedstawił referat w Wellington Philosophical Society, w którym zaproponował dwie zmiany czasu – o dwie godziny w październiku i o dwie godziny w marcu. Pomysł wzbudził pewne zainteresowanie, ale nie został wówczas wprowadzony.
W 1905 roku, niezależnie od Hudsona, Willett, brytyjski budowniczy, zaproponował, aby co niedzielę przez cztery niedziele w kwietniu przestawiać zegary o 20 minut do przodu, a następnie co niedzielę przez cztery niedziele we wrześniu cofać je o tę samą wartość. Łącznie dawało to osiem przestawień czasu w roku.
