Najwcześniejszy kalendarz egipski opierał się na cyklach Księżyca, ale później Egipcjanie zdali sobie sprawę, że „Psia Gwiazda” w Wielkim Psie (którego dzisiejsi astronomowie nazywają Syriuszem) wschodziła obok Słońca co 365 dni, mniej więcej wtedy, gdy rozpoczął się coroczny wylew Nilu .
Opierając się na tej wiedzy, opracowali 365-dniowy kalendarz, który wydaje się zaczynać około 3100 roku pne, co wydaje się być jednym z najwcześniejszych lat zapisanych w historii.
Przed 2000 rokiem pne Babilończycy (w dzisiejszym Iraku) używali roku składającego się z 12 naprzemiennych 29-dniowych i 30-dniowych miesięcy księżycowych, co skutkowało 354-dniowym rokiem. W przeciwieństwie do tego, Majowie z Ameryki Środkowej polegali nie tylko na Słońcu i Księżycu, ale także na planecie Wenus, aby ustanowić 260-dniowe i 365-dniowe kalendarze.
Ta kultura i jej pokrewni poprzednicy rozprzestrzenili się w Ameryce Środkowej między 2600 pne a 1500 n.e., osiągając swój szczyt między 250 a 900 n.e. Pozostawili zapisy cykli niebieskich wskazujące na ich przekonanie, że stworzenie świata miało miejsce w 3114 pne.Ich kalendarze stały się później fragmentami dużych kamieni kalendarza Azteków.
